Onegin behoort tot die zeldzame verhalende balletdrama’s, waarin hoofd en hart evenzeer geraakt worden. Voor dansers behoren de hoofdrollen uit Onegin tot de meest felbegeerde in het klassiek repertoire: elke vrouwelijke soliste wil de rol van Tatjana dansen, elke mannelijke solist die van Jevgeni Onegin.

Het ballet, naar de gelijknamige roman in verzen van Aleksandr Poesjkin uit 1833, speelt zich af in Rusland anno 1820. De aristocraat Onegin wijst de jonge, smoorverliefde Tatjana af en versiert haar zuster Olga, hoewel die al met zijn vriend Lenski is verloofd. Het leidt tot een duel tussen Onegin en Lenski dat de laatste met de dood moet bekopen. Wanneer Onegin jaren later de inmiddels getrouwde Tatjana onverwacht op een bal ontmoet, ontbrandt zijn liefde alsnog. Hij smeekt haar om vergeving, maar Tatjana wijst hem af. Hun beider levens zijn gedoemd ongelukkig te blijven.

De dramatische hoogtepunten vergen in technisch oogpunt het uiterste van de dansers, vooral Tatjana’s tweestrijd voordat zij Onegin afwijst is beroemd. Poesjkin was zelf een fervent balletliefhebber. Hij schreef dat in de zestienjarige ballerina Maria Danilova meer poëzie stak dan in de gehele Franse dichtkunst bij elkaar. Op haar zeventiende stierf Danilova volgens tijdgenoten overigens aan liefdesverdriet.

Onegin is oorspronkelijk gemaakt in 1965 voor het Stuttgarter Ballett door John Cranko. In 1967 volgde een gereviseerde versie die als dé standaard Onegin wordt beschouwd. In zijn ballet, dat is gestoeld op de academische dans, heeft Cranko veel andere stijlen verwerkt, waaronder volksdans, moderne dans, ballroom en acrobatiek. In 2002 was Onegin voor het eerst te zien bij Het Nationale Ballet.