Het tweede programma dat Introdans in het voorjaar van 2017 uitbrengt, is een vierluik van monumentale choreografieën: het meesterlijke Lieder Eines Fahrenden Gesellen, dat geldt als een van Jiří Kylián meest romantische werken, het recente Canto Ostinato en het elektriserende Concerto van de Amerikaanse ‘grand old lady’ Lucinda Childs en Memory of a Shape, een imponerend werk van choreografe Regina van Berkel dat nu voor het eerst in Nederland te zien is.

Lieder Eines Fahrenden Gesellen

In Lieder Eines Fahrenden Gesellen vertaalt Jiří Kylián de gelijknamige compositie van Gustav Mahler in wonderschone dans. Mahler schreef de liederencyclus tussen 1883 en 1885, toen hij als jonge twintiger gekweld werd door liefdesverdriet. In de intieme choreografie volgt Kylián de liederen niet op de voet, maar hij weet in vijf uitzonderlijk geïnspireerde duetten wel de uiteenlopende stemmingen en emoties tot uitdrukking te brengen, van pril geluk en liefdesvreugde tot melancholie, jaloezie en doodsverlangen.

Memory of a Shape

De Nederlandse Regina van Berkel is bij het grote publiek waarschijnlijk minder bekend. Weliswaar maakte ze in eigen land choreografieën voor onder meer het Nederlands Dans Theater en het Koninkrijksconcert, maar de laatste jaren heeft ze toch vooral in het buitenland naam gemaakt. Onder meer in Duitsland, waar ze op uitnodiging van Martin Schläpfer – door Hans van Manen een van de grootste talenten in de Duitse danswereld genoemd – diverse creaties maakte voor het ballettmainz en, later, Ballett am Rhein in Düsseldorf. Een van die werken is Memory of a Shape, op muziek van de Nederlandse componist Theo Verbey, dat in dit programma zijn Nederlandse première beleeft. Het is een uiterst dansant, sterk ritmisch spitzenballet, waarin het monumentale decor en de prachtige videobeelden van Dietmar Janeck een belangrijke rol spelen.

Canto Ostinato

Canto Ostinato is een van de grote recente successen binnen het Introdans-repertoire. Het is de tweede choreografie die Lucinda Childs, een van de ‘grand old ladies’ van de Amerikaanse moderne dans, speciaal voor het gezelschap maakte, begin 2015. In de voor Childs kenmerkende mathematische – zelf zegt ze: ‘onbuigzame’ – stijl verbeelden twee koppels de gelijknamige repetitieve, hypnotiserende muziek van Simeon ten Holt: het ene moment kalm voortschrijdend, het andere losbarstend in krachtige danssalvo’s. ‘Puur en prachtig’, ‘om geen genoeg van te krijgen’, aldus de danscritici.

Concerto

Een elektriserend werk dat als één wervelwind aan je voorbij trekt. Zo werd Lucinda Childs Concerto bij de Nederlandse première in 2007 ontvangen. In deze misschien wel meest ‘balleteske’ choreografie van de Amerikaanse ‘koningin van de minimal dance’ jaagt zij acht dansers in continu wisselende formaties over het toneel op de voortstuwende muziek van Henryk Mikołaj Górecki. Met uiterst kleine variaties en verschuivingen creëert Childs een caleidoscopisch juweel: op het oog heel eenvoudig, maar o zo geraffineerd en meesterlijk.