Jacqueline Coppens behoorde met haar thrillerdebuut Evenwicht tot de drie kanshebbers voor de Coffee Company Book Award. Ze ontving nominaties en prijzen voor haar korte thrillerverhalen en publiceerde in diverse bundels. Voor de boekenkrant en Hebban.nl recenseert ze thrillers, is columnist/schrijver bij Diabc en heeft een eigen tekstbureau. Omdat ik je mis is haar tweede thriller.

Vier jaar nadat Vera uit de achtertuin van haar ouders spoorloos verdwijnt, raakt er opnieuw een meisje vermist. Tegelijkertijd wordt een ander ontvoerd meisje teruggevonden. Esmee, de moeder Vera, is ervan overtuigd dat er een verband bestaat tussen de verdwijningen. Ten einde raad wendt ze zich tot een dubieuze onderzoeksjournalist, die meer over de vermissing van Vera en de andere meisjes lijkt te weten. Is hij te vertrouwen? En kan hij, zoals hij beweert, Vera terug naar huis brengen.

Op de kaft van het boek staat een foto van een verlaten schommel. Deze foto is zwart- wit. De titel van het boek “omdat ik je mis “is in rode letters weergegeven. Deze rode letters zijn de kleur van de liefde en geven mooi aan waar het in dit boek over gaat: de nietsontziende liefde van een moeder voor haar vermiste kind. Een moeder die vanuit deze liefde voor haar kind bereid is tot het uiterste te gaan en zal vechten als een leeuwin om te weten waar haar kind is en wat er met haar kind is gebeurd.

De subtitel is veelzeggend: maakt moederliefde blind? Zowel het hoofdpersonage Esmee als ook de mensen uit haar directe leefomgeving twijfelen gaandeweg het verhaal aan haar vermogens  om alles helder te kunnen zien. Esmee krijgt weinig steun in de zoektocht naar haar dochter Vera van haar man Arend en haar zoon Xander. Ieder lid van het gezin verwerkt het trauma van de vermissing van Vera op zijn eigen manier en probeert de draad van het leven op zijn eigen manier op te pakken.

De gedachtegangen over de eenzaamheid die  Esmee voelt in deze zoektocht naar haar dochter zijn  door de schrijfster prachtig beschreven. Er is geen enkel begrip vanuit haar familie voor Esmee, eerder tegenwerking. Esmee heeft de hoop dat Vera nog leeft. Het lijkt of de andere leden van de familie deze hoop hebben opgegeven. De steun krijgt Esmee wel van haar vriendin Jeanine . Ook is er de virtuele steun van de onderzoeksjournalist Frederik die zegt haar te willen helpen in haar zoektocht . Frederik zegt over veel informatie te beschikken over de verdwijning van Vera. Gaandeweg wordt je als lezer op het verkeerde been gezet. Wie kan ze vertrouwen en kan Esmee zichzelf  wel vertrouwen?  Heeft ze blinde vlekken?

Jacqueline Coppens weet de spanning  mooi op te bouwen. Dit doet ze door sprongen te maken in de tijd en door haar prachtige beschrijvingen van de gedachtegangen van het hoofdpersonage. Esmee is dan ook het meest uitgewerkte personage in het boek. Het belangrijkste element voor de spanningsopbouw zijn voor mij de twee verhaallijnen. Een verhaallijn vertelt vanuit het perspectief van Esmee. De andere verhaallijn vertelt vanuit het perspectief van de dader. De dader geeft mijns inziens iets te snel zijn motieven weg. Dit spanningselement had ik liever anders gezien of op een later moment .

Vanaf bladzijde 94 kwam er voor mij een moment dat ik bleef doorlezen en heb ik het boek in een keer tot het einde uitgelezen. De tekst van bladzijde 94 wordt voorin het boek beschreven: “Even duikt hij onder water. In zijn hoofd hoort hij de meeuwen krijsen. Hij is weer op het strand en ziet de zee, weerspiegeld in de ogen van zijn zusje”. Deze tekst beschrijft prikkelend de gedachtegang van de dader en nodigde mij uit om het boek in een ruk uit te lezen. De ontknoping is verschrikkelijk en verrassend!

Kers op de taart is voor lezers die Nijmegen kennen, de herkenning van de verschillende Nijmeegse locaties die in het boek voorkomen. Alle locaties waren mij bekend en dat maakte het extra de moeite waard om het boek te lezen. Er kwamen zelfs dialectwoorden in voor die ik herkende.

Jacqueline Coppens heeft een fijne, beeldende manier van schrijven.

Ik zie uit naar haar volgende boek .