Alle valkuilen en onrechtvaardigheden van het leven komen voorbij in deze caleidoscopische documentaire over de bewoners van een vervallen woontoren in Gent in de maanden voordat deze tegen de vlakte gaat.

Schijnbaar willekeurig springen de statische, van standpunt wisselende shots van de ene bewoner naar de andere. De camera observeert hen met intieme aandacht, maar houdt toch ook afstand. Sommigen verlaten de blokkendoos met weemoed, anderen sluiten dit hoofdstuk graag af in de hoop op gelukkiger tijden. Ze worden gefilmd tijdens hun dagelijkse beslommeringen, al etend, terwijl ze televisie kijken. Banaler kan het bijna niet, en toch roepen de raak gekozen beelden door hun context, zorgvuldige opbouw en beeldcompositie een veelheid aan gedachten en gevoelens op.

Dit rijkgeschakeerde portret over armoede, eenzaamheid, onverschilligheid, maar ook over liefde eindigt met enige verlichting – in videoclipstijl. De verschillende bewoners dansen in hun nog ingerichte kamers op een nummer dat muzikanten later in hun inmiddels verlaten woningen live spelen.